به گزارش خبرگزاری نووستی از وین، "آناتولی آنتونوف" رئیس هیئت روسیه در کنفرانس فوق العاده کشورهای عضو در پیمان نیروهای مسلح معمولی در اروپا "سی‌اف‌ای"، که در وین پایان یافت، اعلام کرد که روسیه از نتایج این کنفرانس فوق العاده رضایت ندارد.
وی روز جمعه 15 ژوئن در کنفرانسی مطبوعاتی در پایان این همایش گفت: "با وجود برخورد سازنده طرف روسی، سند نهایی این کنفرانس تصویب نشد".
به گفته وی : "چنین نتیجه ای را ما نمی توانیم رضایت بخش بدانیم".
آنتونوف تاکید نمود: "روسیه همانند سابق آماده انجام دیالوگ پیرامون مسئله احیای پیمان نیروهای مسلح معمولی در اروپاست و پیشنهادات ما روی میز مذاکرات قرار دارند".
از سوی دیگر دبیرکل ناتو نیز روز پنج شنبه اعلام کرد روسیه و ناتو درباره اجرای توافقات استامبول پیمان "سی اف ای" به توافق نرسیدند.
به گزارش خبرگزاری نووستی از بروکسل،یاپ دی هوپ شیفر،روز پنجشنبه در پایان نشست شورای روسیه-ناتو که در سطح وزرای دفاع در بروکسل برگزار شد، به خبرنگاران اعلام کرد که وزرای دفاع کشورهای عضو ناتو با ضرورت تصویب پیمان نیروهای مسلح معمولی در اروپا "سی اف ای" موافقت نمودند، اما در رابطه با مسئله اجرای تعهدات استامبول به توافق دست نیافتند.
وی گفت: "مسئله سی اف ای در وین بررسی شد و تمامی وزرا موافقت نمودند که شورای روسیه- ناتو باید نقشی مهم را در بررسی دورنمای دستیابی به اهدافی مشترک و تصویب پیمان سی اف ای ایفا کند".
دیبر کل ناتو اظهار داشت که وزرای دفاع در رابطه با اجرای توافقات استامبول به توافق نرسیدند و افزود: "اما ما به بررسی این مسئله با آناتولی سردوکوف معاون وزیر امور خارجه فدراسیون روسیه ادامه می دهیم".
پیمان نیروهای مسلح معمولی در اروپا در سال 1990 یک سال پیش از فروپاشی شوروی در پاریس امضا شد. ویرایش جدید آن با در نظر داشتن شرایط بوجود آمده، در سال 1999 در نشست سران کشورهای عضو در سازمان امنیت و همکاری اروپا در استامبول امضا شد. این ویرایش باید برای الحاق هر کشور اروپایی عضو در سازمان امنیت و همکاری اروپا باز باشد.
اما تنها چهار کشور پیمان را تصویب کرده اند: روسیه، بلاروس، قزاقستان و اوکراین.
گرجستان و مولداوی از تصویب این سند امتناع نموده و خروج نیروهای روسیه طبق توافقات استامبول را مطالبه نمودند که به همراه توافقنامه درباره پیمان سی اف ای در استامبول امضا شده بود. به همین دلیل کشورهای ناتو نیز مانع از به اجرا در آوردن این پیمان می شوند.
با پذیرفته شدن برخی از کشورهای اروپای شرقی در ناتو، این قرارداد اهمیت خود از لحاظ ضرورت برقراری تعادل بین نیروها را از دست داده است. تنها اصول مندرج در آن درباره تبادل اطلاعات و بازرسی ها مورد حمایت هستند.
